و داستان ناتمام اتوبوس های بی مسئولیت

هنوز دو روزی از حادثه وحشتناک تصادف اتوبوس در جاده سوادکوه نگذشته است و همه دوستان دنبال مقصر و تقصیر کار می گردند که در این بین امروز عصر پنج شنبه سوم اردیبهشت 94 بنده در یکی از ماموریتهای به صحنه بس جالبی برخورد کردم که مایه تاسف برای ماست.

من الان خدا را شکر می کنم که در این همه سالها در دوران دانشجویی که مسافت طولانی را به شهرهای اردبیل و بوشهر سفر می کردم چگونه می رفتم و می آمدم.حالا اتوبوس به یک کنار،راننده ها را شما چگونه می توانید تصور کنید؟!

اتوبوس هایی که هر دفعه افراد بی گناه را به کام مرگ می کشانند و خانواده هایی را داغدار می کنند.اتوبوس ها همچون اژدها هایی متحرک و سیال در دهان خویش آتش مرگ را نثار هموطنانمان می نمایند.اتوبوس های مرگ در جاده های ایران نماد کم توجهی و عدم وجود نظارت بر روی انان می باشد.

نمونه اش ماموریتی که امروز در ترمینال مسافربری شهرمان رفته ام و بیمارمان یک راننده اتوبوس بود.خوب تا این جای کار همه چیز طبق روال عادی مثل بقیه ماموریتها بوده است.اما این بیمار راننده اتوبوس ما به علت سرگیجه ناگهاان بیهوش می شود و با سر به زمین برخورد می نماید.کسی که سابقه بیماری خاصی نداشت و به قول خودش دارویی هم مصرف نمی کند. چنین اتفاقی بسیار عجیب است.

در هر حال ن و همکارم هنگام شرح حال گیری از بیمار متوجه شدیم که ایشان به طور مرتب حشیش و سیگاری مصرف می کند و بنا به گفته خودش هر بار با مصرف این مواد اعتیاد اور و زیان رسان دچار کمی سرگیجه می شده است که امروز حالش نسبت به دفعات قبل بدتر شده و بیهوش شدند.

خدا را شاکریم که این آقای راننده که 60 سال هم داشت در حال رانندگی نبوده که آن وقت شاید فاجعه ای همانند حادثه دلخراش دره اوریم به وقوع می پیوست.