نقطه سر خط...اینجا من... 4 دی 93

نقطه سر خط

من هستم

اینجا ایران

اینجا اورژانس

اینجا زندگی

اینجا همه دنیای من

اینجا من هستم و بازی می کنم با یگانه پسرم علی

اینجا من هستم و کار می کنم وقتی مردم من در لحظات سختشان به من احتیاج دارند

اینجا هستم من که طالب علم هستم و دانش و یادگیری و تاریخ علوم پزشکی

اینجا هستم با خاطراتی که از گذشته ام بر جای مانده است

اینجا هستم با خانواده ام

اینجا هستم و می جنگم من با جهالت و ندانستن، جهالتی که از ندانستن و نپرسیدن می آید

اینجا هستم من با آن لحظه نابی که نگاه میکنم به آن عکس زیایی که با شوق بی نظیر از درختی، از گنجشکی،

از گلی، از پیرمردی که با دوچرخه به نانوایی می رود و از پیرزنی که خسته و  دل نگران زیر باران شمالی به دنبال  فروختن سبزیهاست.

اینجا هستم من آن لحظه ای که می رفتیم به ماموریت اورژانسی و دیدم مادری نگران نگاه می کند به داخل آمبولانس و با  نگاهش انگار

دنبال کسی می گردد  و من بی تفاوت از او  با همکارم به سمت محل حادثه می رویم و آنگاه هنگام رسیدن به خانه بیمار می بینم همان زنی

که نگرانانه به ما نگاه می کرد.آری او مادر کودکی بود که در مدرسه صدمه دیده بود و معلمش او را به خانه آورده بود و با مادرش تماس گرفته بود و

مادرش سراسیمه از بازار دست فروشها خودش را به خانه رسانده بود.

اینجا من ایران

اینجا من  زندگی

اینجا من درد

مادر با اضطراب  به ما می گوید که مبادا شوهرش بفهمد

شوهرش چون بفهمد آنگاه شروع می شود همان داستان همیشگی

آنگاه دعوا و جنگ و در آن لحظه...

می سوزد و پژمرده می شود روح نازک و لطیف یک پسرک 10 ساله

پسرک آنگاه بزرگ می شود در داخل دریایی که ناخدا ندارد

پسرک بزرگ می شود اینجا

اینجا پسرک عذاب می کشد وقتی می بیند که می توانست پدرش پدر خوبی باشد

و مادرش مادر خوبی باشد برای همدیگر و برای او

دوباره نقطه سر خط ...

اینجا من  ایران

اینجا من جمال رضایی اوریمی

اینجا من همیشه امید

[نوشته شده توسط: جمال رضایی اوریمی- کیاکلا -4 دی 1393 ]