خاطرات پرسنل اورژانس 115

دوقلوها

صبح یکی از روزهای بهاری سال 1386 بود و من در پایگاه اورژانس شهرضا مشغول خدمت بودم. 7 صبح بود که بطور همزمان 2 تا از تلفن های پایگاه زنگ خورد و دو مریض بدحال به ما گزارش شد. یکی از اونها مردی بود حدود 50 ساله که از سرطان ریه رنج می برد و الان دچار کاهش هوشیاری شده بود و خانواده اش از اون ناامید شده بودند.

نفر بعدی هم مردی بود 50 ساله که در اثر شنیدن یک خبر ناگهانی شوکه شده بود قلبش درد گرفته بود و کبود شده و هوشیاریشو از دست داده بود. طبق گزارشی که به ما شده بود اون هم فعلا هوشیار نبود.

در آن زمان ما در شهرضا فقط یک واحد امدادی داشتیم و یک آمبولانس بیشتر در اختیار مرکز اورژانس نبود پس به ناچار این دو بیمار رو اولویت بندی کردیم و ترجیحاً ابتدا به سراغ مورد دوم رفتیم.

وقتی به منزل آنها رسیدیم بیمار 15 دقیقه بود که تنفسش قطع شده بود ارست قلبی کرده بود عملیات احیا رو آغاز کردیم و بعد از اقدامات اولیه بیمار رو به بیمارستان که خوشبختانه نزدیک به هم بود رساندیم اما متأسفانه او در بیمارستان درگذشت. فرم مشخصات رو پر کردیم و بدون فوت وقت به سراغ بیماردیگر رفتیم. اما او هم متأسفانه قبل از رسیدن ما از دنیا رفته بود. البته او بیماری بود سرطان داشت و پزشکان از اون قطع امید کرده بودند و خانواده اش می گفتند یک ساله که شرایط بدی داشته بعد از ابراز همدردی با آنها سراغ فرم مشخصات رفتم تا گزارش رو پر کنم که با اتفاق عجیبی روبرو شدم. مشخصات هر دو بیمار فوتی دقیقاً شبیه هم بود. فقط نام یکی محمد رضا و دیگری علیرضا !!!

باورش سخت بود اما این دو بیمار که در یک زمان بدحال شده بودند و یک زمان از دنیا رفته بودند ، روزگاری هم با هم چشم به دنیا باز کرده بودند. بله اونها دو قلو بودند.

بعد از پرس و جو از خانواده بیمار سرطانی متوجه شدیم ظاهراً وقتی خبر بد حالی برادر اولی به دومی رسیده بود ، از زور ناراحتی و غصه برای برادر ، قلبش درد گرفته بود و نتونسته بود این درد رو تحمل کنه و تقدیر اینگونه رقم خورد که هر دو در یک زمان به رحمت الهی بپیوندند.